LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 07/06/2005 - 15:58


CANTO III

103
– «Quantos pobos la tierra ber naciu
De África toda, giente braba i stranha,
L gran Rei de Marrocos cunduziu
Solo pa adominar la nobre Spanha:
Poder tan grande junto naide biu
Çque l salado mar esta tierra banha;
Tráien farocidade i furor tanto
Que a bibos grima i a muortos le fai spanto!
104
«Aquel que un die me deste por marido,
Pa defender sue tierra amedrancada,
Cun pequeinho poder, todo oufrecido
Al grande poder stá d’la Moura spada;
I, se nun fur por ti yá socorrido,
Del i de l Reino me berás roubada;
Biúda i triste i puosta an bida scura,
Sin miu home, sin Reino i sin bintura.
105
«Por esso, á Rei, que só por tanta grima
La corriente al Muluca ancarambelas,
Ben debrebe, acudir a quien te stima
I a Castielha anfeliç cun tantas relas.
Se l sumbrante cuntento que t’anima
Seilha l amor de pai cun que me belas,
Acude i cuorre, pai, que, se nun cuorres,
Puode ser que nun aches quien socuorres.»
106
«Nó doutro modo la guapa Marie
Falando stá que Bénus triste, quando
A Júpiter, sou pai, fabor pedie
Para Eineias, sou filho, nabegando;
Que a tanta piadade l quemobie
Que, l raio de las manos atirando,
Todo l climente Pai lhougo le daba,
I tan pouco pedir bien le custaba.
107
«Mas yá cun tanta giente tan armada
Ls Eiborenses campos ban coalhados;
Relhuç cul Sol l arnés, la lhança i spada;
Relínchan ls cabalhos arreados;
La sonante corneta ambandeirada
Ls coraçones bai, zaquestumados,
A las lhuzientes armas lhucitando,
Por todos ls sous lhados ressonando.
Traduçon de Fracisco Niebro