LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 24/05/2005 - 16:48


CANTO III

93
«Nin era l pobo sou tiranizado,
Cumo Secília fui por sous tiranos;
Nin tenie, cumo Fálaris, achado
Modo de dar termientos einoumanos;
Mas l Reino, cun proua i aquestumado
A senhores an todo soberanos,
Nun oubedece a Rei nin lo cunsinte
Que mais que todos nun fur eiceliente.
94
«Por bias desto, l Reino gobernou
L Conde Bolonhés, apuis tomado
Por Rei, quando la bida al fin deixou
L armano Sáncio, siempre al çcanso dado.
Este, que Fonso l Brabo se chamou,
Apuis de haber l Reino assegurado,
An oumentá-lo cuida, que an streito
Campo nun cabe tan altibo peito.
95
«La tierra de ls Algarbes, que le fura
Por casamento dada, grande parte
Cun armas recunquista an lhuita dura,
I Mouro spulsa, cun upas de Marte.
A Lusitánia anteira, bien segura,
Senhora i lhibre fizo, cun muit’ arte,
I deixou d’aflegir la naçon fuorte,
Na tierra que als de Luso coubo an suorte.
96
«Mas apuis ben Deniç, que bien parece
De l brabo Fonso polha nobre i dina,
I cun sue grande fama se scurece
La lhibaralidade Alexandrina.
Cun el l Reino mui rico florece
(Ende alcançada yá la paç debina)
An sues regras, questumes, buonas leis,
I giente mais eilustre nun bereis.
97
«Fui l purmeiro que fizo ampeçar-se
An Coimbra l oufício de Minerba;
I las Musas de Heilícona passar-se
De l Mundego a pisar la tienra yerba.
Quanto de Atenas puode desear-se
Todo l sobérbio Apolo eiqui reserba.
Eiqui coronas d’ouro dá tecidas,
I cul berde lureiro rebestidas.
Traduçon de Fracisco Niebro