LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 10/05/2005 - 16:09


CANTO III

83
«De tan grandes bitórias triunfaba
L bielho Fonso, Príncepe chubido,
Quando quien todo al fin bencindo andaba,
Pula sue lharga eidade fui bencido.
L’amarielha malina le topaba,
Cun sue frie mano, l cuorpo anfraquecido;
I pagórun sous anhos, deste jeito,
A Libitina triste l sou dreito.
84
«Todas las altas faias l chorórun,
Tamien de ls rius las auguas sauidosas
Todos sumbrados campos alhagórun,
Cun lhágrimas correndo piadosas;
Mas tanto por to l mundo s’alhargórun,
Cun tal fama sues obras balerosas,
Que siempre ne l sou reino s’oubiran,
«Fonso! Fonso!» ambalde boziaran.
85
«Çáncio, mui fuorte moço, que quedara
Eimitando l pai del na balentie,
I que an sue bida yá se spurmentara
Quando l Bétis de sangre se tenhie
I l bárbelo poder el zbaratara
De l Smaelita Rei d’Andaluzie,
I mais quando ls que Beija un die circórun
La fuorça de l sou braço an si porbórun;
86
«Apuis que cumo Rei fui lhebantado,
Habendo poucos anhos que reinaba,
La cidade de Silbes ten circado,
De que ls campos l Bárbelo araba.
Pulas balientes gientes ajudado
De Germánica armada que passaba,
De armas fuortes i giente mui sabida,
A cunquistar Judeia yá perdida.
87
«Passában a ajudar na santa ampresa
L roixo Federico, que mobiu
L poderoso eisército, an defénsia
De la cidade adonde Cristo padeciu,
Quando Guido, cun giente an gana acesa,
Al grande Saladino se rendiu,
Ne l lhugar onde als Mouros le sobrában
Las augas que ls de Guido deseában.
Traduçon de Fracisco Niebro