Cuonta cun 25 d’Abril pul meio

PUB.

Ter, 10/05/2005 - 16:07


Rodrigo, benie a abeixar la rue pula purmanhana i pareciu-le haber algo defrente ne l aire, que el nun sabie l que era. Passou acerca de dues mulhieres que falában baixico i cun miedo. Rodrigo nada cunseguiu oubir.

Cuntinou l sou camino, que lo eirie a lhebar a l’oufecina de madeiras adonde trabalhaba. Que habie qualquiera cousa alhá isso habie, que até las pessonas na rue a aqueilha hora éran menos.
- Buonos dies, Sr. Américo.
- Buonos dies, Rodrigo.
- Anton nun sabes de nada?
- You nó, respundiu Rodrigo na sue angenuidade de rapaç de dezassiete anhos.
- Parece que hai ua reboluçon!
- Ua reboluçon?...Ua reboluçon para quei?
- Ora essa, respundiu com afablidade Américo. Spera que stán a dar notícias frescas.
- “Recomenda-se a todas las pessonas que se manténgan an casa. L persidente de l Cunseilho i l Persidente de la República stan–se a purparar pra deixar l goberno para que nun haba un baziu de poder.”, i las notícias cuntinában....
Realmente Rodrigo nada antandie de l que se passaba, i aquel modo de falar era stranho para el. Américo, home de sous cinquenta anhos, tenie agora la sprança de que aqueilha ditadura acabasse. Anton, ancarando Rodrigo, cumo se fusse l filho que aqueilha guerra de l Oultramar le tirara, falou debagar:
- Ye assi Rodrigo, l nuosso Paíç bibe ua ditadura, quier dezir, todos tenemos que pensar de la mesma maneira ou, al menos, fazer de cuonta que pensamos l mesmo. Agora se isto acabar todos seremos mais felizes.
Era la purmeira beç que Rodrigo oubie falar daquel modo l patron. Tanta amargura i tristeza ponie naqueilhas palabras.
«La guerra!,… aqueilha guerra!...», dezie Américo a falar cun el própio. Todo le habie roubado. Purmeiro l filho que era murgado. Depuis la mulhier, que nun resistiu a tanto sufrimiento. El pormetiu a el mesmo que se habie de bingar. Atentou, benindo pa la rue a pedir justícia, mas l que ganhou fúrun uas nuites ne l calhabouço de la PIDE para anterrogaçones. Baliu-le na altura un home alto, bien bestido, que nunca coinciu, que lo mandou sultar. Hoije serie cuncerteza un preso político ou, quien sabe, nun serie nada.
Ls anhos alhebantórun-le las fuorças, mantenendo-le solo biba la reboulta. Desta beç acabarie l tormiento i eirie a saborear debagar aqueilha paç.
- Rodrigo?, chamou el, agora que isto stá mais calmo, bou-me ambora por uns tiempos.
- Adonde bai, Sr. Américo?
- Bou-me até l’África, a Angola, ancuntrar-me cul miu filho.
Nestes dous anhos depuis de la reboluçon, Rodrigo habie daprendido muito. Tornara a la scuola i nun fui defícile antender ls sentimientos de l patron. Nun le dixo nada, solo que se fusse çcansado, que el tratarie de todo l melhor que fusse capaç.
A Américo nun le quedaba mais nada do aquel delor mui fondo de haber quedado solo, cun un filho muorto naqueilha guerra. Para que podisse morrer an paç tenie que ir al sítio adonde stubira l filho pula redadeira beç. Era a modo ua çpedida. Para el era amportante. Se calha assi podie çcansar. Aquel queixon que le habien antregue i que el nun podira abrir, para tener la certeza que era l filho que iba a anterrar, nun assossegaba este pai.
Bolbidos dous meses, Rodrigo recibe ua carta de l patron a dezir-le que nun sabie quando tornarie. Nun houbo mais correspundéncia. Américo nun conseguiu deixar aqueilhes lhugares. Eili sentie-se mais acerca de l filho.

Válter Deusdado