Cordeiricos afertunados

PUB.

Ter, 09/08/2005 - 16:45


La bida de pastor nun ye fácele. Tomar cuonta dun ganado dá muito trabalho. Mas ten tiempos buonos, recumpensadores. An special l tiempo de l nacimiento de ls cordeiricos ye quando s’ampéçan a ber las pagas.You fui pastor quando era rapaç, ye esta la mie oupenion.

Datrás, an nuossa casa, tubimos ganado. Todos teniemos que fazer la lhida de pastor. Siempre que fusse neçairo toca d'ir cun eilhas. Quando nacien ls cordeiricos, ne ls meses de eimbierno, l ganado debedie-se an dous: las paridas, culs cordeiros, fazien un tagalho, l outro éran las bazies. Éran tiempos malos para eilhas, nun habie muito que comer, ls pástios cun buona yerba éran pa las paridas, para nun quedáren sin lheite pa l'angorda de ls filhos. Las outras tenien que se cuntentar an pacer puls cabeços, cerros, outibales i adiles, robendo carqueijas, silbas, scobas, ua ó outra yerbica que rejistiu a las giladas. Era l précio a pagar por séren machorras, nun fazéren criaçon.
Nesse tiempo l que me fazie mais admiraçon, era naqueilhas manhanas fries, giladas, carregadas de çanceinho, que nós garotos quedábamos cun las manos angaranhidas, las oureilhas burmeilhas, i stábamos bien bestidos cun roupas de lhana, chegar a la curriça adonde tenien quedado las canhonas to la nuite i ber ls cordeiricos que habien nacido, sin friu. Éran brancos, pardos i malhados, siempre guapos. Mal se detenien, berrában chamando por sues mais, i eilhas respundien-le eilhi bien acerca para mamar ó, quien sabe, se nun serie l sou purmeiro zayuno. Nacien muitos pula nuite.
Quien nun quedaba cuntento cun esta marabilha de la natureza, i muito mais nós qu'inda éramos nuobos!? You i mius armanos, cumo todo l que ye pequeinho ye guapo, faziemos ua fiesta. I corriemos a dezir, á pai que la "careta" yá pariu ua cordeirica malhada. Fúrun anhos de muita felcidade, pus ten muito balor este fenómeno de la multeplicaçon.
An poucos dies, aqueilhas criaturicas yá seguien cun sues mais, ties i armanas, puls campos berdes, por aqueilhes muntonicos i peinhas. Ajuntában-se cumo se fússen ninos, fazien corridas, dában brincos, cambadielhas, cun l'einocéncia de quien bieno al mundo hai poucos dies i, l mais de las bezes, solo parában quando la mai le berraba para saber de l sou paradeiro i ber la jolda que tenien. Mas quando se morrie un ou nacie yá muorto, quedaba l'oubeilha sin filho i l pastor tenie que acabar cun esse sofrimiento. El sabie cumo fazer: çfolhaba l cordeirico muorto i ponie la çamarra anriba doutro, cumo se fusse un capotico, para que l'oubeilha l cheirasse bien i l deixasse mamar i nunca çcunfiasse de la zgrácia. Alguns dies çpuis yá le querie tan bien cumo se fusse filho. La mai berdadeira nun s’amportaba. Era un cordeirico cun suorte, tenie dues mais. Muita beç se fizo i, que you l saba, nunca fui neçairo chamar l Rei Salomon.
Bida de pastor.
Faustino Anton